Gençliğimde duygulandığım kimi anlarda bir şiir döktürürdüm kağıda, kendimce daha yoğun yaşardım sevinçlerimi ve hüzünlerimi. Yazdıklarım gelişi güzeldi belki ama rahatlatırdı ruhumu, kelimeler birbirlerinden bağımsız savrulurdu, oradan oraya.

 Altı aydır daha bir düzenli yazıyorum. Hikayeler makaleler, denemeler daha yeni yeni yakaladım ipin ucunu. Artık yazdıkça rahatlamaktan ziyade daha bir farklı bakar oldum yaşadıklarıma, doğrulara ve yanlışlara, her karesini çözmeye çalışıyorum hayatın. Bir bakıyorum yağmur tanelerinin yeryüzünü şereflendirmesi, küçük bir çocuğun ağlamaklı tebessümü, ayakta durması zor iken, hayata sımsıkı tutunan seksen yaşındaki bir dede, beklenmedik bir anda yazmaya iştiyakımın sebebi oluyor.

  Yazdıkça yaşamı ve kendimi daha iyi okuyor, ruhumla dertleşiyor, daha önce sormadığım soruları soruyorum. Doğal olarak, cevaplar üzerinde daha bir kafa yoruyorum. Hayata dair her gerçekle yüzleşiyorum adeta. Bu karşı karşıya gelişlerim, daha bir gerçekçi yapıyor beni, çizgilerim gün geçtikçe netleşiyor. Çocuk kalan ruhumu büyütüyorum adeta. Ana kucağı misali, yazarlığın kollarına bırakıyorum kendimi.

  Ağır ağır büyüyorum sanki... Bakışlarımdaki mananın değiştiğini hissediyorum, sevinçlerim ve ağlamaklı oluşlarım eskisi gibi değil. Kimi zaman imrendiğim insanlara acıyorum şimdilerde. Basit gördüğüm, anlam veremediğim her kare gözümde ağrı dağı misali.

 Anlayacağınız ben yazılarımı değiştirdim onlar da beni. Şunu da dile getirmeden yazımı sonlandırmak istemem. Kalemim güzelleştikçe ben de naiflik adına izler bırakır oldu. Ben onu pohpohladıkça o da beni takdir etmesini bildi.

 Arada soruyorum kendime "acaba yazmaktan usanır mıyım" diye. Sonra cevabını peşi sıra veriyorum. "Beni kucağında büyüten bir anayı neden terk edeyim ki?"