GALİB MİSİNİZ GARİP MİSİNİZ !

12 Kasım 2018, 10:08

İnsanoğlunun kötü giden her şeye dair bir bahanesi daima hazırdadır .

Efendim bizim bahanemizde lise yıllarından beri Divan Edebiyatı’nı pek tanıyıp sevemeyişimizin nedenini o günün eğitim sistemi ve hocalarına bağlamak . Dedik ya bahane cepte hazır belki de biz öğrenci olarak daha duyarlı daha araştırmacı olsaydık yollarımız elbet bu büyük şahsiyetlerle kesişirdi .

Dibacemize ara verip başlayalım mı Divan Edebiyatı’nın son büyük şairi ; Şeyh Galip’i biraz daha yakından tanımaya .

1757 yılında İstanbul’da dünyaya merhaba diyen Şeyh Galip’in asıl adı Mehmed Esad’dır .Annesi Emine Hatun , babası Reşid Efendi , dedesi ise Mevlevi tarikati aydınlarından Mehmed Efendi’dir . Kültürlü bir ailede yetiştiğinden aldığı eğitim ve terbiye onu genç yaşta olgunlaştırmış , Türk Edebiyatı’nın mesnevi türündeki eşsiz eseri ‘’ Hüsn ü Aşk’ı henüz yirmi altı yaşındayken yazmıştır . Galip , ilimle uğraştı eserler meydana getirdi , yazdı söyledi , önce Galata Mevlevihanesi ardından Konya Mevlana Dergâhı’nda çile yıllarına çekildi . Ardından İstanbul Yenikapı Mevlevihanesi çile ve hücre günleri derken Sütlüce’deki evinde 1791 senesine kadar şeyhlik yaptı . Divan Edebiyatı’nda tasavvufun Mevlevilik koluna en fazla bağlı kalan şairlerinden oldu . Tek varlık inancı , ilahi aşk , hoşgörülülük , insanın yüceliği ilkeleri onun vazgeçilmeziydi .

Sembolizme benzeyen şiir çığırını açan Şeyh Galip , bir şeyler söylerken başka bir şeyleri kastediyor ve yenilik özlemiyle mecazlarla yazdıkları daha da kıymetli hale geliyordu .

Eserleri ; Divan(Şiirler) , Hüsn ü Aşk(Güzellik ve Aşk)(Mesnevi) , Şerh-i Cezîre-i Mesnevî…

Her fani nasıl ki bir gün ölümü tadacaktır işte tarih 1799 yılını gösterirken bu büyük usta da İstanbul ‘ da gözlerini hayata yumarak ebedi istirahatgâhına çekildi . Mezarı Galata Mevlevihanesi ‘ nin avlusundaki türbesindedir bugün . Gelin hep beraber yıkalım körlük duvarımızı ve geç te kalsak Galip’in şiirlerine kulak verelim .

‘’ Hüsn ü Aşk’tan (Fahriyye-i Şâirâne) ‘’ ;

tarz-ı selefe tekaddüm ettim

bir başka lügat tekellüm ettim

ben olmadım ol gürûha pey-rev

uymuş belî Gencevî’ye Hüsrev

billah bu özge mâcerâdır

sen bakma ki defter-i belâdır

zannetme ki şöyle böyle bir söz

gel sen dahi söyle böyle bir söz

erbâb-ı sühan tamâm malûm

işte kalem işte kişver-i Rûm

gördün mü bu vâdi-i kemini