banner1024
Kalmadı.
Yer kalmadı.
Kalbinizde yer kalmadı.
Kalbinizde sevgiye yer kalmadı.
Bazı kelimeleri bir araya getirip bir çırpıda söylemek zordur.Bu kelimeleri bir kerede söyleyemeyişim bir araya gelmelerini hiç istemeyişimden.
Her şey hepimize yetecek kadarken niye bu kadar zorlanıyoruz paylaşmakta?
Birlikte soluyunca sanki hava bitecek.Neden sığmıyoruz aynı mekanlara, aynı iş yerlerine?
İnsan sevmek yerine neden eleştirmeyi, kusur bulmayı hatta nefret etmeyi tercih eder?
Hata yapmak başka şey ama insan neden bile isteye kötülük yapar?
 
Sorularımı nefret ve kötülük gibi bazı kelimeleri daha fazla kullanmak istemediğimden uzatmıyorum.Kalbini bunlara açanlara kızarken ben köşemi satırlarımı daha fazla açmayacağım.Çünkü çoğalmasını ve yayılmasını istediğim tek şey "sevgi."Benim büyütüldüğüm yerlerde çocukluğumda aşılanan şahane birkaç telkin var:
"Sakın ha! kalp kırmak çok günah."
"Arkadaşlar, kardeşler vs. arasında küslük olmaz."
"Siz kardeşsiniz."
Evet bunlarla büyütüldük.Birbirimizi sevelim, kırmayalım, birlik olalım diye.Ama bugün sanki tersi söylenmiş gibi küsüyoruz, kıskanıyoruz, kalp kırıyoruz. Bugün sanki bunlar hiç söylenmemiş gibi insanların hakkına giriyor, günahlarını alıyoruz.
Ne yazık ki yapıyoruz.
Edebiyat yapmak için yazmadığım bu satırların asla ulaşamayacağı kalpler olduğunu biliyorum, hatta o kalplerin her yerde olduğunu biliyorum.Zaten Allah korkusunun, aile terbiyesinin , eğitimin ulaşamadığı kalplere benim ulaşmak gibi bir derdim de yok çünkü insanı kötü biri olmaktan inancı, terbiyesi ya da eğitimi alıkoymuyorsa başka hiçbir şey alıkoymaz. Ama merak ediyorum daha ne kadar ileri gidebilirler? Bir kalbe ne kadar kötülük sığar? Kaç metrekare bir kalp arkadaş?
İnatla sevgi dolu kalın...
Okur Kalın...
Ayşe ÖĞÜNÇ
banner983
Misafir Avatar
İsminiz
Yorum Gönder
Kalan Karakter:
Yorumunuz onaylanmak üzere yöneticiye iletilmiştir.×

banner376

banner375

banner377

banner981