- “Kalbi Çatlak Olmasın ”

Bu sabah iş dolayısıyla çalar saate dönen beynim beni alışkanlık haline getirdiği dakikalarda uyandırdı yine.Gördüğüm ama hatırlayamadığım rüyamın etkisiyle gayri ihtiyarı:“Bırak bazı şeyler kusurlu kalsın.” dedim kendi kendime.Biraz daha uykum açılınca bunu daha sesli söylemem gerektiğini düşündüm. Şimdi ses veriyorum: 1, 2, 3 "Bırakın bazı şeyler kusurlu kalsın.”
Masa örtüsünün kenarı katlanmışsa ne olmuş?
Yeni aldığınız bluzunuz renk verdiyse ne olmuş?
Saçınızın boyası gelmişse ne olmuş?
Çocuğunuz matematikten anlamıyorsa ne olmuş?
Çantanızın yeşili, elbisenizin yeşiline tam olarak uymuyorsa ne olmuş?
Bu sene de tatile gidemediyseniz ne olmuş?
Hak ettiğiniz terfiyi alamadıysanız ne olmuş?
Falanca düğününüze gelmediyse ne olmuş?
Bana sorarsanız bunların hiçbir kıy(a)meti yok.Sizinle tam bu noktada bir hikaye paylaşmak istiyorum.Sessizlik lütfen.

“Yaşlı bir bahçıvan, her sabah ırmağa gider, iki kovayı da ağzına kadar doldurur, efendisinin konağına gelir, bahçedeki çiçekleri sularmış.
Fakat kovalardan birinin altı delikmiş, bu yüzden suyun yarısı yola akarmış. Buna rağmen yaşlı bahçıvan kovayı atmaya kıyamaz, kullanırmış.
Bir gün kova dile gelip: “Ey benim aziz dostum yıllardır o kadar eziyet çektiğin halde, bir türlü beni doldurduğun gibi götüremiyorsun.Yine de benden vazgeçmiyorsun. Senin için ne yapabilirim?"
Yaşlı bahçıvan: “Zaten yapıyorsun, yol kenarlarına dikkat ettin mi, senin tarafın yemyeşil olduğu halde arkadaşının tarafı kupkuru.O yol boyunca gülümseyen yeşillikler senin sızdırdığın suyla hayat bulmuşlar, bu az şey mi?Ben seni hep bununla değerlendirdim, altındaki çatlakla hiç değerlendirmedim.” der.

İnsanın kalbi çatlak olmasın efendim.Hayatımızdaki çatlakların faziletlerini görmek ve öyle değerlendirmek gerek.Her insanda, her durumda sevilecek bir yan vardır yeter ki görmek isteyelim.Mutlu olmak ve sevmek bütünüyle bakış açısıdır. Mutsuzsanız, kimseyi sevmiyor ve sevilmiyorsanız derhal bakış açınızı değiştirin.

Mutlu pazartesiler olsun.Yüzler gülsün, işler rast gitsin.
Okur kalın...
Ayşe Öğünç