Hesap sor da... Niye sana hesap versin?

14 Haziran 2013, 17:29

Gezi Parkı Direnişi başladığı günden bugüne, ülke gündemiyle ilgilenen her yurttaşın gözleri Taksim’de. Yurt çapında yüzden fazla yerleşim yerinde yürüyüşler, eylemler olsa da, gündemin merkezi Taksim.

Yazı geleceğe bırakılan belgedir. Yalnızca bilgisi, birikimi olan değil, belki de öncelikle yüreği olan sosyal bilimler alanında yazı yazar. Yazıldığı anda tartışılabilirdir, yazıldıktan yıllar sonra da... Üstelik, zamanından, mekanından, koşullarından kopartılarak da tartışılır. Yazan bunu bilir.

Gündemin akıntısına kapılmak yerine, nehire çevresiyle birlikte bakmaya çalışıyorum. Yazdıklarımın, sonsuza dek arkasında durduğumun bilinciyle yazıyorum.

Gezi Parkı direniyor ve şu ya da bu biçimde direnişin süreceğini iddia etmek, övünülecek bir öngörü değil.

Türkiye Cumhuriyeti’nde her iktidar özünde bir koalisyon olarak kurulmuştur. Koalisyon lideri, pohpohlandıkça kendini daha güçlü hisseder. Güçlendikçe ortaklarla mesafe açılır. Mesafe açıldıkça, kemik kitlede hayranlık artar, tapınma noktasına varır.

Başbakan’ın işte bu noktadan sonra geri adım atmasını beklemek, siyasal salaklık olsa gerektir. Konjonktürel olarak iktidar gücünü ele geçirmiş her azınlık lideri, geniş kitlelerin mutsuzluğu doruk noktaya ulaştığında, baskı ve şiddeti artırır. Geri adım atması; iktidarı paylaşması ve hatta iktidardan vazgeçmesi anlamına gelir ki...

Böyle olmasa, Faşizm dediğimiz siyasal gerçeklikle, şimdiye dek insanlık hiç karşılaşmamış olurdu.

Kitlelerin bilinçli veya bilinçsiz tepkilerinin artması, iç dünyalarında baskı altında tuttuklarının kontrolsüz biçimde dışa taşması, üç günlük birikimin ürünü değildir. İzlenen tepkilerden çok daha büyüğü, baskı ve zorbalık arttıkça, iktidara öncelikle boyun eğenlerden gelir. En acımasız duygu, vefasızlığa karşı duyulandır. İhanete uğramışlık bir topluluğu gaddarlaştırır, kontrolsüz şiddeti üretir.

Bu tehlike, kendini Kaf Dağı’nda gören lider için de, ihanete uğradığını söyleyen topluluk için de ve elbette tüm bir ulus için de çok büyük bir tehlikedir.

Tarih, bunun sayısız örnekleriyle doludur.

Hesap sorulamaz bir Başbakan izliyoruz. Asıl büyük sosyal patlama potansiyeli sahibi kitlelerde ise “Başbakan size mi hesap verecek lan!” türü tepkiler hayli yaygın. Başbakan’a aşık topluluklarda, enerji yoğunlaşması var ve şu veya bu ölçekte deprem üretecektir.

Başta da dediğim gibi, gündemin akıntısına çevresiyle birlikte bakınca, bu dramatik tabloyu da görmek durumundayız.

Adeta yarı-tanrılaştırılan, kutsanan bir liderlik, ya birilerine hesap veriyorsa?...

Lidere hayran, aşık, hatta işi tapınmaya vardıran kitle; gerçeğin farkına varıp, ya “ihanete uğrama” duygusuna kapılırsa?...

Maliye Bakanı Mehmet Şimşek, Gezi Parkı Direnişi başladığı günden bugüne, Türkiye ekonomisini teslim alan 500 küresel fon yöneticisi ile görüştüğünü açıkladı. Bakan Şimşek’in “Görüştüm, şimdilik sorun yok” açıklamasından kim ne anladı acaba?...

Küresel fonlar olanlardan mutsuz olmuşlarsa, şimdilik 8 milyar dolar kaçan para ya 28, 48, 108 milyar dolara ulaşırsa...

İsrail gizli servisi MOSSAD Başkanı, ünlü Entebbe Baskını’nın İsrail Subayı Tamir Pardo Ankara’ya geldi, görüşüldü. İstanbul medyası, Türk ve Sırp kökenli diye tanıttı Parda’yı. Parda ilk kez üst düzey göreve getirilen bir Seferad. Yani... Roma coğrafyasından İsrail’e göç etmiş Eşkenazi değil, Osmanlı coğrafyasından İsrail’e göç etmiş bir İbrahimoğlu.

Aynı gün, “Hesap sorulamaz Devrim Muhafızları hedefleniyor” diye özetlenebilecek, yeni MİT ordusu oluşturmaya yönelik, MİT Yasa Taslağı hazırlığı ortaya çıktı.

Bir de Petrol Yasası değiştirildi. Türkiye’nin petrol ve doğalgaz kaynakları, yabancı sermayeye açıldı. Hem de nasıl, biliyor musunuz? “Burada petrol var” denilen her yer, kamulaştırılabilecek ve petrol-doğalgaz yatırımcılarına sunulabilecek...

Her iktidar sahibi hesap verir aslında. Kimi kendi halkına, kimi...

Ama asıl, kim iktidar ettiyse ona!

Faiz lobisi mavalını yiyenler yesin, ben vaziyeti işte böyle görüyorum...