Çay şekil yapmış

Annem beni küçükken misafirliğe götürdüğünde, çay içmeyi seven bir çocuk olduğum için, diğer çocuklar kola içerken bana çay ikram edilmesini seviyordu.

Baktım annem seviyor, ben de sevdim. Böylece misafirlikte en az annem kadar çay içmeye başladım. Sonra annemle aramızda bir rekabet başladı. Kıran kırana süren bu savaşta, o zamanın çocuklarını yendiğim gibi bu zamanın annelerini de yendim. Böylece ocakta pişen çay beni bir numaralı "aile hayatına huzur katıcısı" kıldı. Çünkü çay aileyi bir araya getiren, muhabbete çağıran bir araçtı.

Bununla beraber çay içmeyi sevmeyen, tadını alamayan arkadaşlar edindim. Kola içerek bu durumu normalleştirmeye çalıştım, yerini tutmuyordu. Sonra önemsemedim, neresinden tutup önemsesem bilemedim. Zaten cipsle de iyi gidiyordu. Çok da büyük değildim.

Şimdi küçüklerime göre birazcık büyüğüm. Küçüklerime göre birazcık büyük olmamdan cesaret alarak sormak istiyorum ki; çay hep mi oyunlara alet edilen oldu? Ben yeni fark ediyor da olabilirim. Dizilerde, şiirlerde, yazılarda ve masalarda konu: çay. O, çay tabağında öylece durur, biz konuşurduk.

Şimdi biz masanın başında öylece duruyor ve onu konuşuyoruz. Sonra onu kullanıyoruz. Ondan bir kazanç elde ediyoruz. İçilen bir bardak çayın parası gibi değil, okunan bir şiir gibi, rekorlar kıran bir dizi gibi. "Çayı konu edinirsek, izleyicilerimiz, dinleyicilerimiz, okuyucularımız olur, kitlemiz artar. Daha samimi oluruz, daha içlerinden oluruz, daha fazla kazanırız, yükseliriz." diye konuşuyorlar toplantılar düzenleyip. Sonra da malzeme önümüze sunuluyor. Ne kadar da alçak gönüllü ve bizden olduklarını düşünüyoruz. Ne kadar da önemli bir meseleye parmak basmışlar gibi seviniyoruz. Bir de farkındalıkla bağdaştırmıyoruz mu...

Ama o çay. O bir çay en nihayetinde.

Konuşacak, söyleyecek şeyleriniz mi bitti, hayalleriniz mi köreldi, tüm meseleler çözüme mi gitti, niçin çay? Çay, konuşabilseydi eğer çok kızardı. Eminim ki sesini yükselterek şöyle derdi:

"Beni işlerinize alet etmeyin! Beni rahat bırakın. Hey, sen, bu yazıyı yazan, eleştireceğim derken bile beni kullanıyorsun. Beni, bardağımın içinde bırakın ve asıl konuşulması gereken ve kendi umursamazlıklarınız yüzünden konuşması muhtemel olmayan şeylerden bahsedin."

Evet, aynen böyle derdi.