Saat öğleden sonra dört gibi telefonum çaldı. Uykumun en tatlı yerinde olduğumdan, önemsemedim. Bir kere daha çaldı, önemsememeye devam ettim. Bir kere daha çalınca, en iyisi açmak dedim. Yeşil tuşa bastığım anda, daha ‘efendim’ diyemeden, ‘sen hala uyuyor musun ya? İnanamıyorum sana, bu ne vurdumduymazlıktır anlayamadım’ gibi uzunca bir cümleye cevap vermesi beklenen kişi olarak güne başladım.

Mantıklı bir cevap bekleyen karşıdaki sese, ‘bak şimdi uykumun en tatlı bölümündeyim, en iyisi ben uyumaya devam edeyim, uyanınca ararım seni’ demek yerine, ‘uyanık olduğuma bakma, aslında uyuyorum ben’ anlamına gelen ‘aauhıhıhıyt’ gibi sesler çıkararak cevap verdim, ama bir etkisi olmadı. ‘Ya bir de utanmadan karnı doymuş yavru kedi gibi mırıldanıyorsun, kalk da duş al’ diyip, telefonu kapattı.

Yatakta bir süre daha sağa sola dönüp, uyanmakla – uykulu olmak arasındaki o keyifli ama bir o kadar da sıkıcı anın tadını çıkarmaya çalıştım.
Bu tadını çıkarmak işini birazcık abartıp, uyumaya devam ettiğim sırada, telefon bir kere daha çaldı. Koşarak banyoya gidip, suyu açtım. Uykuya hasret fakat işe gideceği için erkenden kalkıp duş alması gereken bir aile babasının, mutfaktan ‘bey kahvaltı hazır!’ diyerek seslenen kadınına, uykulu olmasının yanında bir de sıcak suyu yemesiyle iyice sersemleşmesine rağmen ‘ben sizler için ayaktayım’ görüntüsünü bozmamak için nefes nefese de olsa son gücüyle, ‘geliyorum hanım’ demesi gibi, sanki duştaymışım da, telefonu açmak için çıkmışım izlenimi vermek için, su seslerini de arkama alarak, nefes nefese ‘efendim’ dedim. ‘Telefonunu açmayınca, tekrardan daldın sandım, güzelce sabunlan, lifi boynuna, koltuk altına sür, e mi benim tembel sevgilim’ diyip, biraz önce yaptığı gibi benim cevap vermemi beklemeden telefonu kapattı.

Resmen bir yavru kedi muamelesi görüyordum. Hiç istemediğim bir şekilde, yaklaşık 20 yıl boyunca hayatımda olmayan biri, bir anda gelip her şeyime karışmaya başlamıştı. Üstelik ona, ‘iyi de, her şeyime bu kadar karışmasan’ bile diyemiyorum. ‘İyi ama biraz önce neden yalan söyledin kıza?’ diyeceksin şimdi değil mi sevgili okur? Dersin tabi, ama ben tüm bunları sevdiceğim bana kızıp, ‘sen beni hiç önemsemiyorsun’ diyerek kendisini üzmesin diye yaptım. Bu cevabımı okuduktan sonra, nasıl da duygusala bağlamışsındır sevgili okur. Bilirim; hassassındır, kırılgansındır, duyarlısındır ama müsaadenle, bu kadar yağladıktan sonra seni, esas konuya döneyim. 

Hiç sormuyorsun sevgili okur, bayram günü akrabalarına gitmeden önce ‘heeh, iyice sür şu lifi; boynuna, koltuk altına, milletin evinde pis pis kokup rezil etme bizi’ diye tembihlenen bir ilkokul çocuğu gibi, bunca hazırlığı yaptıktan sonra kendimi koklatmaya gideceğim kişiyi.

Ama bilirim seni, düz mantık biri gibi davranıp, ‘kime olacak, sevgiline gidiyorsun’ demezsin sen. Kesin, ‘bu işte var bir şey ama dur bakalım altından ne çıkacak’ dersin. Sonuçta, büyük bir olasılıkla; her gün eski bölümleri yayınlanmasına rağmen, eski-yeni diye ayırt etmeden, ‘arka sokaklar’ izleyen birisindir sen de, benim gibi.

Yoksa sevgilisiyle buluşacak bir adam ayrılmak istemediği sürece bu kadar isteksizce davranmaz, bunu da bilirsin. Peki, sorarım sana sevgili okur; ben böyle güzelce uyurken, sıcacık yatağımı bırakıp, sevgilimin en iyi erkek arkadaşıyla tanışmak zorunda mıyım? Tamam, belki çok iyi biridir, orasını bilemem, hem bu beni ilgilendirmez de. Zorda kalmadığım sürece yeni birileriyle tanışan biri değilim ben. Ama sınav zamanı falan olur, hiç fark etmez tanışırım herkesle.

Her şey bir tarafa, bu tanımadığım adam uygun bir zamanı kollayıp, ‘bu kızı üzersen, karşında beni bulursun’ derse, ben kendimi tutamam ki.

Onun ağzını burnunu kırmak isterim. Eğer kalıplı biriyse; ararım arkadaşlarımı, onlarla birlikte döverim.

Elalemin sidiklisi için, bu kadar zahmete girmeye değer mi sevgili okur? Hadi sana iyi uykular, yatmadan önce kapatırsın pencereyi. Hem sen bilmezsin; buranın soğuğu meşhurdur, fena çarpar adamı.(şair burada; pencere ile aşkı, soğuk ile aşk acısını anlatmak istemiş)