Noterden nüfus cüzdanı sureti almam gerekiyordu. Nüfus kağıdımda yer alan bilgilerden bazıları değişmiş olduğundan( mahalle adı, aile sıra no gibi ) alamadım. Nüfus müdürlüğüne gidip, nüfus kağıdımı yeniletmem gerekiyordu. Bunun için ise birkaç fotoğraf istiyorlarmış. O da bende yoktu.

Bir fotoğrafçıya gittim. Gerekli hazırlıklar yapılıp zemin fotoğraf çekmeye hazır hale getiriliyordu ki, olmadı. Fotoğrafçı ısrarla gülümse diyordu. Yapamıyordum. Gülümsemeye çalışıyordum fakat suratımda gülümsemeden anladığın bu mu yani dedirtecek aptalca bir ifade oluşuyordu.

Fotoğraf çektirmek zor iş. Belki o an aklınızda bin sürü soru işareti var. Moraliniz bozuk. Olduramadığınız şeyler var hayatınızda. Ama gülümsemek zorundasınız. Baktım olacak gibi değil, 'Abi birkaç dakika müsaade eder misin? Kendimi toparlıyayım biraz' dedim. 'Tabiiki de. Bak keyfine. İyisin değil mi? Bir sorun yoktur umarım' dedi, anlayışla. O an içimde fotoğrafçıya karşı bir sıcaklık oldu. Sanki yıllardır tanıyormuşum gibi hissettim. Yanına gidip sarılmak ve ona herşeyi anlatmak geldi içimden. 'Abi sen benim fotoğrafımı çeksen ne olur he ne olur? Bu an ölümsüzleşecek mi sanıyorsun? Deklanşöre bastığında herşeyi tüketeceksin. Şu an'ı doğal ortamından koparıp götüreceksin. Sokağa çıkıp baksak hemen hemen herkesin yanında fotoğraf çekmelerini sağlayacak bir telefon, bir fotoğraf makinesi var. Anları yakalayıp ölümsüzleştirelim derken aslında tüketiyoruz yalnızca. Diyelimki müzik yapan sokak sanatçıları görüyoruz. Hemen fotoğraflamak istiyoruz. O müziği dinlemek, an'ı yaşamak, o müzikle hayatın sıradan akışından bir süreliğinede olsa uzaklaşmak yerine. Hiçbir zaman dondurulmuş balık denizden yeni çıkmış taze balığın yerini tutar mı? Yeni birşeyler gördüğümüzde hemen fotoğraflamak istiyoruz. Ama yenilikler dünyasında yaşadığımızdan yeninin bir önemi yok. Bir bebek doğduğunda yüzlerce fotoğrafını çekiyoruz. Büyüdükçe ise giderek azalıyor bu. Çünkü normalleşiyor. Yeni olma özelliğini kaybediyor. Ailedeki bir dayıdan, haladan farkı kalmıyor bebeğin. Nasıl onları sürekli görüyor ve her gördüğümüzde aa dayı falan diye tepkiler vermiyorsak yeni doğan bebeğinde durumu aynı oluyor vakit geçtikçe. Yedi yaşından sonra ailesiyle çekilmiş fotoğrafları yok denecek kadar az olan ve yedi yaşından sonra ailesinin fotoğrafını çekmek için peşinden koşuşturmadığı çocukların olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Senin deklanşöre bastığın gibi adamın biri, bir tuşa basıyor ve herhangi bir bölgedeki hayatı sonlandırabiliyor. Kaygılıyım abi geleceğimiz için. Baksana herkes benzer şeyler yapıyor. Yaşayıp tadını çıkartmak yerine dondurmakla uğraşıyoruz. ' desem bu iyi niyetli, samimi adama, bir anda kaplan kesilip, yerdi beni oracıkta.

Bana yaklaştığı gibi samimi oldum ona ve 'Herkes bir şey yapmamı söylüyor' dedim. 'Sorunumu anlatmak istiyorum. Evet evet diyip geçiştirerek kendi sorunlarını anlatıyorlar. Üstelik bir balta ile sap arasında yaşanan durumun benzerini yaşıyorum. Üşengecin biriyim. Sevgilim terketti. Yeni birisini sevmeye ise üşeniyorum. Hani Oğuz Atay'ın, 'Öyle bir kapı olmalı ki çalınca, insana hiçbirşey sormadan açsalar. Kapının ortasındaki küçük pencereden bakıp da kim o demeseler. Sonra hemen içeri alsalar beni. Ben anlatmak istesem bile, hemen sustursalar; biz herşeyi biliyoruz. Herşeyi biliyor musunuz gerçekten?' dediği gibi. Kısacası sen olduğu kadarıyla çek fotoğrafımı abi. Güldüm say. Benim etrafa yaşıyorum numarası yaptığım gibi. ' diyerek arabesk yavuşaklığı yapıp, fotoğrafçı abinin gözlerinde yaşarmaya sebep oldum.

Hiçbir şey söylemedi fakat beni anladığını belli eden gözlerle baktı bana. Ardından çekti bir fotoğrafımı. İki saat sonra gelip alabilirsin dedi. İki saat sonra almaya gittiğimde ayağının dibindeki poşetten birer bira çıkartıp, ' Kapat kapıyı. Dertleşelim biraz. ' dedi. Kapıyı kapatıp, ' Abi fotoğraf ne alemde? Çıktı mı? ' dedim. Gülümsemeyi yanlış algılayıp, saftirik ifadeyle çektirdiğim fotoğrafımı gösterdi. Fotoğrafa baktım. Amma da dana gibi bakmışım, tipe gel dedim. Güldük.