Çağımızın hastalığı

16 Kasım 2013, 11:59

Anlaşıldığını düşünüp, karşısındakini anlamayan ve kendini anlatamayanların kuramadığı iletişimin yani iletişememenin sonucu yaşanıyor; tüm yanlış anlaşılmalar.

Günlük yaşamın koşuşturmacası içinde kimse kimseyi dinlemiyor. Söyleyeceklerini bitiren yoluna devam ediyor. Gün içinde kimle konuşsanız ‘haklı.’

Peki iletişimsizliğin bu denli hayatın parçası haline geldiği bir toplum düzeninde, ilişkilerin sağlıklı kurulmasını nasıl bekleyebiliriz? Tanımadığımız insanlarla, yaşamadığımız olaylarla ilgili net yorumlarda bulunmak da neyin nesi?

Ağaköy dönüşü otobüste bir öğrencinin yanındaki arkadaşıyla sohbeti dikkatimi çekti. Öğrenci; “Bu Biga’yı da Bigalıları da sevmiyorum. Çok fazla İstanbul özentisi burası” diye yakınıyor. Bir daha Biga’ya gelmeyeceğini söylüyor. Oysa aynı arkadaş KPSS’ye hazırlandığını da ekliyor konuşmasının sonunda.

KPSS’yle şartların daha iyi olmadığı bir başka il veya ilçeyi kazandığında, ‘gitmek istemiyorum’ seçeneğinin olmadığını bile düşünemiyor belki de...

Öğrencileri anladığını düşünen Bigalılar ile Biga’yı ve Bigalıyı anlama seçeneğini çoğu zaman aklına bile getirmeyen öğrencilerin iletişimsizliği aslında, yaşanan sorun. Yaşadığı coğrafyayla ilgisiz eğitimciler ve onların yaşadıkları coğrafyayla ilgisiz yetişen öğrencileri de diyebiliriz.

Oysa bu ülkenin eğitimli ve bilgili gençlere ihtiyacı var. Öğrencilere sadece ‘gelir getiren’ gözüyle baktığımızda, nitelikli ilgisizler yetiştiriyoruz, belki de farkında olmadan. Yalnızca öğrencilerin bakışı değil, yerel halkın da öğrencilere bakışı değişmeli. Belki bu şekilde öğrencileri yerel ekonomiye katkı sağlayan bireyler haline getirebilir ve ekonomiye katma değer sağlayabiliriz.

Konu iletişimsizlik olunca örnekler çok haliyle. Geçenlerde yine bir yerel işletmeci ‘Ben yerel gazete okumuyorum. Ulusal gazeteleri takip ediyorum’ demişti. Oysa yerel işletmecinin sorun yaşadığında yine uğrayacağı yer, yerel gazeteler. Hem kendisi yerel iş yapıyor hem de yerel gazeteciliğe hiçbir katkısı olmadan, okumadığı gazeteleri beğenmediğini söylüyor.

İletişimsizlik, toplumun tamamına yayılmış modern çağın hastalığı, bana göre. Tedavisi de mümkün bir hastalık. Karşımızdakileri önyargısız olarak bir dinleyebilsek...

Haber alma özgürlüğü ne olacak?

Yerel siyasetçiler var bir de. Her seçim döneminde 3-5 kişinin okuduğu yayınların türemesine katkı sağlıyorlar. Bu şekilde topluma ulaşacaklarını düşünüyorlar ve yanılıyorlar. Sosyal medya da aynı ölçüde istenilen kitleye ulaşımda yetersiz.

Bu şekilde davranarak yalnızca toplumun haber alma özgürlüğünü kısıtlıyorlar. Tek yapmaları gereken; işi yalnızca gazetecilik olan gerçek gazetelere destek vermek oysa...

Twitter'dan takip için: https://twitter.com/ahmetunc