B A H A R (2)

Muhsin Bozkurt

22 Mart 2016, 11:18

Bahar hâl; içinde yaşanılan zaman.

Kış; insan için, dün gibi.

Yaz ise, yarın.

Ya Sonbahar, sanki Arafat!

Dün hükmünde olan Kış'ın; bütün tohumlar toprak altındaydı. Hepsi potansiyel birer istidat ve kabiliyetle yüklüydüler.

Bu onların hâl diliydi. Ve hâl diliyle istekleri vardı Yaratandan.

Bu zaman ve zeminde yani Kış'ta, yani dün; fıtrî / yaratılıştan gelen bir ihtiyaç içindeydiler.

Yaratılışları gereği bir ihtiyaç içinde; içinde bulundukları hâlden kurtulmak, çıkmak ve gelişmek iştiyak ve isteği ile yanıp tutuşuyorlardı.

Dündeki bu dinmez arzu; bugün yani Bahar'da, gerçekleşmeye yüz tutacak, tohumlar bulundukları toprakta veya yerde çatlayacak. Kendini saran, özünü koruyan surlarda bir gedik açacak, için için gayb / perde ve görünmezlik arkasında, gittikçe yüzeye doğru / dışarıya / gün ışığı cihetinde yol alacak, yükselecek; bugün yani Bahar'da topraktan fışkıracak; bulunduğu yerden başka bir atmosfere doğacak, taşacak ve “Oh be dünya varmış.” diyerek geniş, uçsuz bucaksız bir âleme doğacaklardı ve doğdular. Baş gösterdiler. Âdeta nefes aldılar.

Bazı tohumlar, ana rahimlerindeydiler dün, yâni Kış'ın; bugün ise yâni Bahar'da doğdular. Dünyaya geldiler. Yeryüzüne adım attılar.

Yarına ulaşmak için, bugünden, âyân-beyân / açık-seçik bir şekilde yol almaya başladılar.

Yeryüzü ordugâhında, her biri seçkin yerini alarak resmigeçite hazırlandılar. Yarına ulaşmak üzere yürüyüşe geçtiler.

Yarın yani Yaz'ın olgun ve erişkin olarak menzil-i maksutlarına / istenen noktaya ulaşmış olacaklar.

Öbür gün yani Sonbahar'da ise elenecek, silkinecek, özleri değerlendirilip, ârizî / geçici ağırlıklarından kurtularak; tekrar ağırlanacakları Kış'a / düne emanet edilecekler. Ta yeniden doğuşa kadar.

Dünkü / Kış'taki ıztırar / zaruret / zorunlu oluş dili; dünden çıkışın zaruretini ortaya koyuyor.

Bugüne geçişin / Bahar'a çıkışın, Bahar'da gün görüşün bekleyişi içinde olduğunu söylüyor. Güne doğacağını müjdeliyor.

Günde de kalmıyarak yarına doğru, yoluna devam edeceğini hatırlatıyor.

Kış'tan Bahar'a, Bahar'dan Yaz'a ve Yaz'dan Sonbahar'a geçeceğini hâl diliyle haykırıp duruyor.

Bu hâl dili, onlar için birer duadır. Birer istekdir. Birer çağrıdır Yaratanlarına.

Bu kadar çağrıya kulak tıkamak ise -mecbur olmadığı hâlde- Yüce Yaratıcı'nın kendisine yakıştırmıyacağı bir hareket olduğu için, hepsinin isteğini ale'r-re's ve'l-ayn / baş göz üstüne deyip hep kabul etmiş, ediyor ve edecek.

Zaten azîz okur! Bilelim ki, isteyen de O. İsteten de O. Yerine getiren de O.

Zaten her şey O'ndan geliyor. O'na gidiyor. O'nun isimlerinin tecellîsinden / görünür olmasından / Yûnus vâri “Ete kemiğe büründüm.Yûnus diye göründüm.” demesinden başka ne ki. O'nun isimlerinin görüntüsünden farklı bir husus mu ki, bunu anlamakta zorlanalım, fehmetmekte güçlük çekelim. Velhasıl:

Görünen, O'ndan başka bir şey, var mı ki acep kâinatta?

Her şey O değil ama, O'ndan be kardeş, sakın kalma inatta