ANAHTAR

26 Temmuz 2019, 16:37

Siz onları duyamasanız da evlerin de bir lisanı vardır okumasını bilene.

Kim bilir hangi vakitlerde hangi kişilerle hayat bulmuştur onca ahşap onca taş .

Toprağıyla suyuyla karılan harcı , içindeki insan kemikleştirmiş ona ruhunu üflemiştir derinden . Bir gün ansızın çıkıp gideceğini bile bile kucak açıp yuva olmuştur dört duvardan ibaret fakirhane , vefasızlık abidesi insanoğlunun kimliğine .

Önce eşler sonra çocuklar , anne baba büyük büyük varlıklar teker teker sırasını savarken , dökülen yapraklarla beraber sıkıca sarılmıştır toprağa kök niyetine .

Şen kahkahalar çılgın hâyâller , telaşla ahbap olmuş işleyen çark ve bu çarkın öznesi alınan nefesler .

Bahardan yaza yazdan kışa mevsim hazırlığını yapan fani, çalışkan karıncayla yarış ederken duruverir bir gün ansızın hiç bitmeyeceğini sandığı koşuşturma . Topraktan geldik toprağa gideceğiz diye söylenen ruh hep eksiktir beden heybesine doldurduğu erzakta . Ne çıkar kıyamet kopsa diye umursamayanlara inat son pişmanlığıyla baş başa kalan inanç özürlüsü biçare , geçtiğini anlasa da işin son bir tövbeyle sığınır umuda .

Hayat her şeyin suçlusuymuş gibi daima iftiraya uğrar da yine de çıkarmaz sesini faninin bakışlarındaki boşluğa .

‘’ Ah be evladım toplanın baş ucuma ‘’der , güneşin keskin ışıkları, ‘’toplanın da son kez varın farkına dönen dünyanın geçici sıradan oyalanmaların telaşına .’’

‘’ Kısır kelimelerin kısırlaştırdığı dere yataklarından dökülen zerrelerin masumiyetine bir bakın . Bakın öyle hiç tanımadığınızı sandığınız uzaklardan değil yakından kendinize . ‘’

Sâlâlar evlerin kiremitlerini aşmış cami minarelerinden evvel gönül minarelerine konmuş kanatlı kervan . Çıkıp gideceği yuvadan hüzünlü gözlerle seyrederken maziyi , tutun ellerinden iki büklüm toprağın .

Çok değil daha birkaç yıl önce tuğlasını ellerinizle ördüğünüz duvarlarınıza bivefa olmayın varlığınızla .

Hâlini sorun kapının pencerenin yere serilmiş Anadolu kokan kilimin, duvarda kâlp atışlarıyla işleyen hüzünlü sââtin .

Kulak kabartın yaşanmışlıkların şahidi terk etmeye hazırlandığınız kahverengilere.

Birazdan yeşille tanışacak olmanız engel mi şimdinin vasiyetine .

Silik çerçeveli fotoğraflar renkli karelerin dilinden anlamazmış gibi kırmayın tebessüm eden çehreleri .

Bembeyaz damatlığınız bembeyaz gelinliğiniz kilitli sandıklardan çıkartılırken , son kez gülümseyin ellerinizle ilmek ilmek ördüğünüz fakirhanenize .

Kim demiş taşların toprakların , suların ırmakların dili yok diye. Eğer hâlâ alfabedeyse yazılacak satırlar bir de buradan bakın bulutlu gökyüzüne, buradan okuyun okuyabildiğiniz kadar .

Evler evler yuvalar, son yolcuyu uğurlarken hep vefakâr.

Sibel Çakcak