Piiiiii

26 Mart 2012, 10:33

Yeri geldi kaleci oldum, yeri geldi defans, bazen orta saha, nadiren de forvet oldum ama hiçbir zaman bir yerlere yetişmesi gereken, önemli – yoğun biri olamadım. Üzülüyor muyum, hayır. İyi ki de olamadım. Mutluyum ben böyle.

Hem Dünya’ya tembel insanlar da lazım. Düşünüyorum da; herkes çok çalışkan olsaydı, herkesin bir yerlere acilen yetişmesi gerekseydi, büyük şehirler daha bir çekilmez, trafik ise daha bir beter olurdu. Birilerinin evde oturması gerekiyor, en azından ben oturmalıyım. Aslında evde oturan insanların, çalışanlar ve devlet tarafından desteklenmesi lazım. Mesela o evde oturan insan çalışsaydı, otobüsler bir kişi daha kalabalık olacaktı. Bankalar daha yoğun, caddeler ise daha nefes alınamaz hale gelecekti. Ne güzel adam, diğer insanlar sokaklarda rahat yürüsün diye, metrekareye düşen insan sayısı azalsın diye, evinde oturuyor. Şimdi o evde oturan insana, ‘‘kocaman adam, çalışacağına bütün gün evde yatıp, evin bereketini kaçırıyor’’ denir mi hiç? Dememek lazım, adam başkaları rahat etsin diye kendinden vazgeçiyor. Bu da bir bakış açısı. Aklıma geldikçe, ağlamamak için kendimi zor tutuyorum.

Bir projem var: Çalışan insanların maaşlarından küçük bir kesinti yapıp, ‘‘ben kalabalıklarda mutlu olamıyorum, evde cam kenarına oturup sizleri izlerken daha bir mutluyum’’ diyen insanlar için oluşturulan çalışmama fonuna aktarılacak. Zaten maaşlardan bir sürü kesinti yapılıyor, bir de bunun içinde yapılsa ne değişir. Tam olarak isim bulamadım ama ister çalışmama projesi deyin, isterseniz çılgın proce. Hem sosyal hayatı, kalabalıkları sevmeyen insanlar mutlu olacak, hem de çalışanlar; trafikte, caddelerde, kuyruklarda daha rahat edip, rekabet ortamının getirdiği her an işsiz kalma korkusundan bir nebze de olsa kurtulacaklar. Sonra, KPSS gibi sınavlara giren kişilerin sayısı azalıp, kazanma ihtimalleri artacak. Bir bakıma işsizlikte azalmış olur. Hem bu sayede, toplumdaki mutlu insan sayısında birazcık da olsa bir artış olur belki. ‘‘Ee, böyle bir şey olursa herkes evde yatmak ister’’ diye düşünülebilir. Ama bazı insanlar çalışmadan yapamazlar ki, çalışmak onlar için bir bakıma, kendilerini ifade ediş biçimidir, falandır, filandır. İşin çalışma kısmı pek ilgimi çekmediğinden, uzatamayacağım bu bölümü. Zaten bunların hiçbirinin olmayacağını ben de biliyorum, can sıkıntısı işte.

Ben odamı, yatağımı çok seviyorum. Yüksek maaşlı bir iş, kocaman ferah bir oda, güzel bir çalışma masası ve konforlu bir büro koltuğu… Bunların hiçbirisi ilgimi çekmiyor açıkçası. Ben odamda çok mutluyum. Zaten önemli olan da, mutlu olabilmek.