AH ŞU KADINLAR (3)

Muhsin Bozkurt

14 Şubat 2019, 09:02

“Meğer eşim ne kadar haklıymış;

Onu yalnız bırakmakla işlemişim büyük suç!
Enteresan olan kızım, gelmezdi aklıma hiç!
Kocam ölüp yalnız kalacağım hiç mi hiç.
O hayattayken çok rahattım, ayrı da olsam;
Değil mi ki vardı bir kocam, diyordum ne gam!
Önemli değildi benim için nerde kalsam.
Onun varlğı, olmasam da yanında, verirdi bana:
Yetecek kadar dayanma gücü dünyada.
Meğer beni ayakta tutan, tek varlıkmış o;
Şimdi yine ayrıyım ama, eskisi gibi rahat değilim!
Çünkü, değil hayatta; kıymetini bilmediğim zavallı eşim.
İnanır mısın kızım bilmem; kocam ölünce ben;
Kendimi hissettim sanki üp üryan çıplak!
Kendimde bulamadım cesaret hiç, etrafa bakacak!
Meğer, o benim, hâyâ ve namus örtümmüş de, değilmişim farkında.
Her şey hissettiriyor kendini, yazık ki, hep yokluğunda.
O zamanlar rahmetli, yaptıklarımı atarmış içine;
Üstelik üzülmeyeyim diye gelmezmiş fazla üstüme.
Fakat şimdi anlıyorum ki kahretmiş hayata bile bile!
Meğer bensiz ona hayat; olmuş çekilmez bir çile!
Adamcağız, günlerini sayar olmuş; artık bitsin diye,
Olmuş kederinden, yavaş yavaş hasta;
Fakat, hiç belli etmemiş etrafa; ne keder ne tasa!
Anlamamış kanser hastalığını, ne konu ne de komşu.
Meğer rahmetli yapıyormuş, ölüme doğru son bir koşu.

“Ne yazık ki bilmedim, kocamı ben kendi ellerimle;
Koymuşum diri diri, aylarca evvel mezara.
Sanıyordum ki ben, ölümü oldu kazara.
Oysa benmişim sebep, zavallı fukaraya.

“İşte kızım, bunları anladığımda kalmıştım çok geç.
Ne çare, gelmez bir şey elimden; bunları gayri geç.”

Der demez alır uzunca, derin bir nefes,
Çıkmaz olur artık, ne bir soluk ne bir ses!
Sonra yığılır kalır, gelinin kollarına birden,
Alıp verdiği, bu olur son bir nefes!